Een rustig weekje

Zaterdag zijn we weer naar het strand geweest! Uiteraard hebben we daar heerlijk genoten van de zon, de zee en het eten. Aangezien we de vorige keer op het strand er te laat achter kwamen dat er fruitsalades werden verkocht, besloten we deze nu eens te proberen. Gabrielle had een speciale deal gemaakt voor ons en met zijn vieren hebben we twee borden gedeeld. Het was echt super lekker! Er zat ananas, mango, banaan, sinaasappel (die zo goed was schoongemaakt dat je het in zijn geheel kon eten), kokosnoot en papaya op. Op de compound hadden we al ooit papaya voorgeschoteld gekregen, maar omdat het toen de typische geur van braaksel had besloot ik het toen maar niet te eten. Ook de kokosnoot vond ik wat droog op de compound dus ook daar had ik niet heel veel behoefte aan. Omdat Gabrielle zei dat de smaak van papaya erg afhankelijk is van de rijpheid, besloot ik het nu maar wel te proberen. Sowieso rook hij al een stuk beter, maar alsnog is het absoluut niet iets wat ik voor mijn plezier zou eten. De papaya en de kokosnoot heb ik beide wel geproefd, maar het grootste deel is naar Tasmara en Floortje gegaan. De rest heb ik met heel veel genot gegeten: het fruit was perfect schoongemaakt en ze hadden vaak ook de perfecte rijpheid!

Na lekker in de zon gelegen te hebben moesten we natuurlijk ook het water in. Langs de kust waar wij zaten stonden op dat moment blauwe vlaggen. Er wordt hier gebruik gemaakt van drie kleuren: rood, blauw en wit. Rood is te gevaarlijk om te zwemmen, een blauw gemarkeerd gebied betekend dat je wel mag zwemmen maar dat de zee wel wat onstuimig kan zijn, en wit betekend dat de zee relatief rustig is. Wij zorgen iedere keer dan ook dat we sowieso kunnen staan in het water, maar deze keer zijn we ook niet dieper gegaan dan het water tot hoogstens onze navel. We merkten al dat de golven die dag hoger en sterker waren dan de vorige keer. Hierdoor waren we extra op onze hoede. Op een gegeven moment kreeg een golf ons toch te pakken! Waar ik normaal best panisch kan zijn als ik onverwacht onder water wordt geduwd, viel het deze keer eigenlijk wel mee. Ik was er zelfs best rustig onder! Toen we alle drie weer boven water waren konden we er dan ook enorm om lachen, en hebben we gelijk het besluit genomen de volgende keer niet verder te gaan dan onze knieën!

Tasmara en ik hadden besloten om op het strand ons eten te delen. Dit enerzijds omdat we niet konden kiezen, en anderzijds omdat het al 15u was en we wisten dat we ’s avonds op de compound friet met salade en omelet zouden krijgen. Zodoende hebben we ieder een halve pizza en een half knoflookbrood op. We hadden een heerlijke pizza Quatro Stagioni besteld waar volgens de beschrijving heel veel op zou zitten. Er kwam dan ook een zeer goed belegde pizza onze kant uit. Het blijkt echter dat de pizza hier niet de pizza’s zijn die wij kennen. Wel had ik het idee dat ze de traditionele Italiaanse pizza probeerden te maken. De bodem was echter heel dun en krokant, wat op zich wel lekker was. Daarnaast hadden ze in plaats van de tomatensaus iets gebruikt dat meer smaakte naar ketchup en ook de traditionele pizzakruiden kon ik zo gauw niet vinden. De pizza was extreem, bijna overdadig, goed belegd met allerlei groenten. Er zaten echter zo veel grote stukken ui op dat we besloten deze er gedeeltelijk af te halen omdat je anders alleen maar de ui zou proeven (gezien de sterke smaak van uien). Ook de olijven die er op lagen smaakten niet helemaal zoals we gewend waren, en in plaats van geraspte kaas was er gebruik gemaakt van plakken kaas. Echter, de pizza was een aangename afwisseling tussen de rijst, friet en spaghetti die we op de compound eten. En: ze hebben er echt iets moois en lekkers van geprobeerd te maken. De pizza was dus weliswaar niet helemaal wat we er van hadden verwacht, maar de liefde was er overdadig in aanwezig!

Afgelopen maandag ben ik met Gabrielle mee geweest naar de apotheek. Gabrielle moest een heleboel medicijnen hebben, en zo Nederlands als ze is koopt ze dan natuurlijk ver vooruit. Gambianen zijn namelijk niet van die mensen die ver vooruit kijken dus als ze zoiets inkopen doen ze uiteraard enorm hun best, maar ze nemen er nooit heel veel van mee. Gevolg is dan dat je er al weer snel doorheen bent en dat je dan binnen de kortste keren nog een keer moet. Bij de apotheek hebben we dan ook dozen vol met belangrijke medicijnen meegenomen. De apotheek is van een stel uit Jordanië, waardoor je in de apotheek al gelijk twee bijna blanken ziet. In vergelijking met ons zijn ze natuurlijk bruin, maar als je zo veel echt zwarten ziet lijken zelfs deze mensen blank. Gabrielle koopt haar medicijnen bewust bij dit stel. Niet alleen omdat het een relatief goedkope apotheek is, maar ze zijn ook enorm begaan met de mensen. Zo schijnt het dat er iedere ochtend een aantal zeer armen aan de deur komen die dan een zakje rijst, suiker of wat geld van hun krijgen. Daarnaast krijgt Gabrielle als vaste klant tijdens het wachten altijd wat te drinken aangeboden, en ook Lamin en ik konden kiezen uit Cola of Fanta.

Eerder die dag had Gabrielle samen met Lamin een afspraak bij het Regional Health Team. Ze heeft daar onder andere haar nijpend personeelstekort aangekaart. Bijna al de verpleegkundigen worden hier intern (in het ziekenhuis) opgeleid en moeten daar dan ook de eerste jaren werken. De afgelopen jaren zijn die verpleegkundigen na de verplichte jaren vaak naar andere kleinere klinieken, zoals de onze, gegaan omdat daar de arbeidsvoorwaarden vaak beter waren. Doordat de overheidsziekenhuizen daardoor een groot personeelstekort hadden hebben ze deze verpleegkundige met aantrekkelijke beloftes terug gelokt naar de grote ziekenhuizen. Hierdoor heeft Gabrielle nu een tekort en ze twijfelt ernstig of de regering de gemaakte beloftes aan de verpleegkundigen na gaat komen. De man met wie ze een afspraak had heeft haar dan ook wat tips gegeven om mogelijk meer personeel aan te trekken.
Na afloop heeft Gabrielle mij en Lamin getrakteerd op wat drinken en heb ik voor het eerst een meat-pie op. Dit is een soort deegflap met daarin een mengsel van vlees en wat ui en kruiden. Weer iets nieuws geprobeerd, wat ik de komende keren in Lamin zeker vaker ga eten!

Vlak voordat we donderdag de kliniek sloten kwam er een vrouw overstuur op ons afgerend. Naar het schijnt lag haar zwangere schoondochter met stuipen op bed. Natou meldde dat deze vrouw de dag daarvoor al bij ons was geweest met een hoge bloeddruk wat kan wijzen op zwangerschapsvergiftiging. Natou had haar dan ook doorgestuurd naar de kliniek in Banjulinding. De vrouw vertelde dat haar schoondochter daar was geweest maar weer naar huis was gestuurd en dat ze nu dus met stuipen op bed lag. Zo snel als we konden zijn we daar zo ongeveer met het hele team heen gegaan. We troffen haar op bed aan en ze leek inderdaad een insult te hebben. Het vreemde was echter dat niet haar hele lichaam schudde, maar dat het slechts een deel aan het schudden was. De vrouw was niet aanspreekbaar en toen Gabrielle naar haar pupillen wilde kijken, draaide haar ogen helemaal weg. Na wat tests gedaan te hebben bleek de bloeddruk eigenlijk heel goed (ca. 120/80). De malariatest was niet heel duidelijk maar hij leek positief. Gabrielle heeft meteen Frans gebeld en een verwijsbrief gemaakt voor het ziekenhuis. Vervolgens is er een delegatie in de ambulance meegegaan met Frans om de vrouw naar het ziekenhuis te brengen. Erg leuk om zo’n ouderwetse ambulance van binnen te zijn. Het verbazende was wel dat de Gambianen die normaal overal rustig over doen, meteen de vrouw naar de ambulance droegen toen Gabrielle er om vroeg (Frans had de deuren nog niet eens open toen de man daar al met die zwangere vrouw van 29 in zijn armen stond).

Vrijdagavond heeft Lamin zijn verjaardag gevierd (we hebben geen idee hoe oud de lieve man is geworden, maar een gezellige verjaardag hebben we er zeker van gemaakt). Een paar avonden eerder hadden we een soort ‘vergadering’ om te bespreken wat we voor zijn verjaardag zouden gaan kopen. We hadden besloten dat iedereen 25 dalasi in zou leggen (dat is ongeveer €0,60) om daarvan een gezamenlijk cadeau te kopen. Kumba had het idee om een leuke verjaardagstaart te gaan halen. Omdat het heel erg op zou vallen als Kumba in haar eentje van de compound zou gaan, wilde ze ons als excuus gebruiken en dan moesten wij natuurlijk ook mee naar de grote supermarkt in Serekunda. Uiteindelijk leek het Kumba toch beter als we samen met Ebou (voorheen Ibu omdat ik dacht dat je die naam zo schreef) zouden gaan. Kumba zou als vrouw namelijk bijna een verantwoording moeten afleggen als ze zo lang met ons weg zou gaan.
Zodoende hebben we in Serekunda een prachtige verjaardagstaart (zie foto op marshalankreijer.mijnalbums.nl) voor ongeveer €9,- gekocht. Onderweg terug vroeg Ebou naar het weer in Nederland en of ik een tuin had. Ik hem als een biologieleraar aan een klein kind verteld dat we in Nederland vier seizoenen kennen die compleet verschillend zijn. Hij leek het erg vreemd te vinden dat de beesten en planten zich bij ons aanpassen aan de grillen van de natuur. Ik heb hem dan ook uitgelegd dat het andere bomen zijn dan die in Gambia omdat de planten die hier in Gambia staan zich niet zo aan zouden kunnen passen aan onze seizoenen ;-).
's Avonds was Lamin enorm verrast door de taart dat de tranen bijna in zijn ogen stonden. Hij vertelde dat hij nog nooit taart had gehad voor zijn verjaardag (en dan te bedenken dat de lieve man al rond de 50 is), en iedereen kreeg dan ook een innige omhelzing voor het grandiooze cadeau! Uiteraard moest iedereen met het kleine stukje taart dat uiteindelijk over was op de foto: taart is immers een grote luxe en zien ze hier dus alleen maar in de vitrines.

Liefs,

Mars