Tussen leven en dood
Door: Marsha Lankreijer
Blijf op de hoogte en volg Marsha
06 Maart 2011 | Gambia, Lamin
Dat ik hier in Afrika nog nauwer verbonden zou raken met leven en dood, dat wist ik al. We hadden al veel kindjes gezien, en iedere keer bedenk ik me dat je geluk hebt als je in het westen wordt geboren. Daar zijn immers meer kansen. Tot op heden zagen de kinderen er hier ook redelijk goed uit, maar je weet dat mensen hier een gemiddelde levensverwachting hebben die ongeveer 25 jaar jonger is dan in Nederland. Het slechtste kindje dat we hier hadden gezien was de ondervoedde. Ruim één jaar en slechts een gewicht van 5 kilo. Om heel eerlijk te zijn schatten we de kansen voor dit kind dan ook niet hoog in.
Woensdag (Gabrielle is vrij op woensdag en vrijdag) komt er rond 11u een moeder met een kindje binnen. We zien dat het kindje er ziek uit ziet, maar het is verder goed doorvoedt en het lijkt lekker te slapen. Mijn vermoeden is dan ook meteen dat het Malaria heeft. Gezien Natou, degenen die de diagnoses stelt, er nu even niet is wacht de moeder geduldig tot ze terugkomt. Ik zit die dag op de wondkamer. Op een gegeven moment verlaat Jalika de wondkamer, ik denk om iets van verband bij te halen voor de patiënt. Op een gegeven moment zie ik dat ze met het kindje in haar armen richting een bed loopt en de moeder begint hevig te huilen. Ik besluit te gaan kijken en schrik enorm als ik de borstkas van het kindje niet zie bewegen! Ik besluit Tasmara erbij te halen (Floor is met Natou mee) omdat ik eigenlijk mijn ogen niet kan geloven. Tasmara ziet het ook en we vragen ons gelijk af of dit kindje dood is. Jalika bevestigd dit inderdaad. Het kindje is nog niet heel koud, dus het moet echt net zijn gebeurt. Wij kunnen niets doen dan machteloos toekijken hoe ze het kind netjes leggen en afdekken. We schatten dat het rond de 2 jaar is, maar wanneer Natou na afloop het geboorteformulier invult blijkt het de 13 maanden nog niet eens te hebben gehaald! Diep onder de indruk nemen we contact op met Gabrielle. ’s Middags komt deze langs op de compound en we vertellen haar de situatie. Gabrielle vindt de situatie erg vreemd. Normaal gesproken komen moeders met heel zieke kinderen namelijk direct op je afgerend. Ze vermoedt dan ook dat het kind onderweg naar hier (de moeder is komen lopen vanaf een ander dorp) al zijn laatste adem heeft uitgeblazen. De moeder is waarschijnlijk zo in een roes geweest dat ze niet snel heeft gehandeld maar wel heeft gehoopt dat wij toch nog iets konden betekenen. Toen Jalika haar echter de bevestiging gaf dat haar zoontje dood was, kwamen de emoties pas los. Nu pas dringt het echt door dat de kansen voor kinderen hier zo veel lager zijn dan bij ons…
Goed, hier moest ik echt even mee beginnen…maar nu weer terug naar het begin van deze week, het weekend!
Zaterdag wilden we gezellig naar Lamin gaan. We waren wat vroeger zodat we het heetst van de dag misschien zouden kunnen ontwijken. Bij vertrek begint Steve iets te vertellen over dat de bushtaxi’s vandaag niet zouden rijden. Gezien hij wel vaker een grapje maakt, besluiten we het na te checken bij Kumba. Zij verteld dat we gewoon kunnen gaan. Wanneer we echter staan te wachten op de bushtaxi verteld een vriendelijke man dat we beter na 13u terug kunnen komen. Wij zijn ontzettend verbaasd en vragen dan om uitleg. Hij verteld dat het iedere laatste zaterdag van de maand “Clean the Nation” is in Gambia. Dit houdt in dat iedereen tussen 9 en 13 hun compound schoonmaakt en tevens wordt ook Gambia zelf (steden, wegen) schoongemaakt. Na afloop is er helaas niet veel van te zien, maar het betekend dus wel dat je ’s ochtends geen vervoer hebt. We keren terug naar de compound om later alsnog naar Lamin te gaan. Tussendoor verschijnt echter Gabrielle op de compound! Wij blij dat we ’s ochtends niet weg konden ;-). Na gezellig bij gekletst te zijn, besluiten we het geld maar eens te gaan overhandigen. Gabrielle is enorm verrast door het bedrag. We vertellen haar dat we begonnen waren met als doel de €900,- voor de koelkast bij elkaar te sparen, en dat het uiteindelijk wat meer is geworden. Ze verteld dat de koelkast helaas niet gaat lukken gezien het feit dat het te belastend is voor het personeel (er is al een groot tekort). Daarentegen kan het geld altijd enorm goed gebruikt worden om medicijnen in te kopen voor de patiënten. Ze belooft ons dat ze foto’s maakt van wat er uiteindelijk gekocht van gaat worden. Deze gaan we dus zeker nog een keer zien!
Zondag heeft Solomon ons meegenomen naar Serekunda en de Crocodile Pool in Bakau. Wij waren ontzettend blij dat we op zondag in Serekunda waren: de markt was ontzettend druk, maar het schijnt doordeweeks nog veel erger te zijn! De groenten- en fruitmarkt hebben we dan ook maar overgeslagen gezien je daar nu al over de hoofden kon lopen. Wel zijn we een soort bazaar in gegaan. Het was een groot stenen gebouw met daarin allerlei kleding- en sieradenverkopers die je natuurlijk gelijk van alles proberen aan te smeren. Ze leggen hoedjes op je hoofd en hangen sieraden om je nek. Het is leuk om het een keer gezien te hebben, maar we hebben het al snel gehad. We besluiten dan ook om met een taxi naar Bakau te gaan. Wanneer je namelijk met de bushtaxi gaat moet je in Bakau nog heel erg ver lopen om bij de Crocodile Pool te komen.
Wanneer we entreekaartjes kopen blijkt het dat het gratis is voor zwarten en dat enkel de blanken hoeven te betalen. Zo kunnen de blanken dus altijd rondgeleid worden door hun eigen gids zonder dat hun daarvoor hoeven te betalen. In eerste instantie lopen we door een minimuseum waar we heel wat te weten komen over de cultuur en de geschiedenis van het land. Tevens weet ook Solomon nog heel wat toelichting te geven. In het museum kom ik tot de ontdekking van de naam van het ding dat ik in mijn eerdere weblog nog een soort Talisman noemde: Juju.
Wanneer we klaar zijn in het museum passeren we nog een reusachtige boom om uiteindelijk bij de krokodillen te eindigen. Deze lopen gewoon los rond tussen de mensen en je mag ze dan ook aaien (alleen diegenen die net gegeten hebben). De krokodillen die op dat moment buiten de vijver lopen zijn niet heel groot, maar toch het idee dat je er een hebt aangeraakt! Ze voelen heel raar aan, eigenlijk net als een boomstronk.
Doordat we deze zondag al vroeg waren vertrokken zijn we rond het heetst van de dag weer lekker op de compound zodat we nog even verkoeling kunnen zoeken in het water.
Heel veel liefs,
Mars
Kijk mijn foto’s op www.marshalankreijer.mijnalbums.nl
Ik ben aan het proberen 1 voor 1 wat filmpjes te plaatsen op Facebook, hopelijk gaat het lukken! (De verbinding is soms zo slecht dat hij slecht 40KB/sec upload)
Woensdag (Gabrielle is vrij op woensdag en vrijdag) komt er rond 11u een moeder met een kindje binnen. We zien dat het kindje er ziek uit ziet, maar het is verder goed doorvoedt en het lijkt lekker te slapen. Mijn vermoeden is dan ook meteen dat het Malaria heeft. Gezien Natou, degenen die de diagnoses stelt, er nu even niet is wacht de moeder geduldig tot ze terugkomt. Ik zit die dag op de wondkamer. Op een gegeven moment verlaat Jalika de wondkamer, ik denk om iets van verband bij te halen voor de patiënt. Op een gegeven moment zie ik dat ze met het kindje in haar armen richting een bed loopt en de moeder begint hevig te huilen. Ik besluit te gaan kijken en schrik enorm als ik de borstkas van het kindje niet zie bewegen! Ik besluit Tasmara erbij te halen (Floor is met Natou mee) omdat ik eigenlijk mijn ogen niet kan geloven. Tasmara ziet het ook en we vragen ons gelijk af of dit kindje dood is. Jalika bevestigd dit inderdaad. Het kindje is nog niet heel koud, dus het moet echt net zijn gebeurt. Wij kunnen niets doen dan machteloos toekijken hoe ze het kind netjes leggen en afdekken. We schatten dat het rond de 2 jaar is, maar wanneer Natou na afloop het geboorteformulier invult blijkt het de 13 maanden nog niet eens te hebben gehaald! Diep onder de indruk nemen we contact op met Gabrielle. ’s Middags komt deze langs op de compound en we vertellen haar de situatie. Gabrielle vindt de situatie erg vreemd. Normaal gesproken komen moeders met heel zieke kinderen namelijk direct op je afgerend. Ze vermoedt dan ook dat het kind onderweg naar hier (de moeder is komen lopen vanaf een ander dorp) al zijn laatste adem heeft uitgeblazen. De moeder is waarschijnlijk zo in een roes geweest dat ze niet snel heeft gehandeld maar wel heeft gehoopt dat wij toch nog iets konden betekenen. Toen Jalika haar echter de bevestiging gaf dat haar zoontje dood was, kwamen de emoties pas los. Nu pas dringt het echt door dat de kansen voor kinderen hier zo veel lager zijn dan bij ons…
Goed, hier moest ik echt even mee beginnen…maar nu weer terug naar het begin van deze week, het weekend!
Zaterdag wilden we gezellig naar Lamin gaan. We waren wat vroeger zodat we het heetst van de dag misschien zouden kunnen ontwijken. Bij vertrek begint Steve iets te vertellen over dat de bushtaxi’s vandaag niet zouden rijden. Gezien hij wel vaker een grapje maakt, besluiten we het na te checken bij Kumba. Zij verteld dat we gewoon kunnen gaan. Wanneer we echter staan te wachten op de bushtaxi verteld een vriendelijke man dat we beter na 13u terug kunnen komen. Wij zijn ontzettend verbaasd en vragen dan om uitleg. Hij verteld dat het iedere laatste zaterdag van de maand “Clean the Nation” is in Gambia. Dit houdt in dat iedereen tussen 9 en 13 hun compound schoonmaakt en tevens wordt ook Gambia zelf (steden, wegen) schoongemaakt. Na afloop is er helaas niet veel van te zien, maar het betekend dus wel dat je ’s ochtends geen vervoer hebt. We keren terug naar de compound om later alsnog naar Lamin te gaan. Tussendoor verschijnt echter Gabrielle op de compound! Wij blij dat we ’s ochtends niet weg konden ;-). Na gezellig bij gekletst te zijn, besluiten we het geld maar eens te gaan overhandigen. Gabrielle is enorm verrast door het bedrag. We vertellen haar dat we begonnen waren met als doel de €900,- voor de koelkast bij elkaar te sparen, en dat het uiteindelijk wat meer is geworden. Ze verteld dat de koelkast helaas niet gaat lukken gezien het feit dat het te belastend is voor het personeel (er is al een groot tekort). Daarentegen kan het geld altijd enorm goed gebruikt worden om medicijnen in te kopen voor de patiënten. Ze belooft ons dat ze foto’s maakt van wat er uiteindelijk gekocht van gaat worden. Deze gaan we dus zeker nog een keer zien!
Zondag heeft Solomon ons meegenomen naar Serekunda en de Crocodile Pool in Bakau. Wij waren ontzettend blij dat we op zondag in Serekunda waren: de markt was ontzettend druk, maar het schijnt doordeweeks nog veel erger te zijn! De groenten- en fruitmarkt hebben we dan ook maar overgeslagen gezien je daar nu al over de hoofden kon lopen. Wel zijn we een soort bazaar in gegaan. Het was een groot stenen gebouw met daarin allerlei kleding- en sieradenverkopers die je natuurlijk gelijk van alles proberen aan te smeren. Ze leggen hoedjes op je hoofd en hangen sieraden om je nek. Het is leuk om het een keer gezien te hebben, maar we hebben het al snel gehad. We besluiten dan ook om met een taxi naar Bakau te gaan. Wanneer je namelijk met de bushtaxi gaat moet je in Bakau nog heel erg ver lopen om bij de Crocodile Pool te komen.
Wanneer we entreekaartjes kopen blijkt het dat het gratis is voor zwarten en dat enkel de blanken hoeven te betalen. Zo kunnen de blanken dus altijd rondgeleid worden door hun eigen gids zonder dat hun daarvoor hoeven te betalen. In eerste instantie lopen we door een minimuseum waar we heel wat te weten komen over de cultuur en de geschiedenis van het land. Tevens weet ook Solomon nog heel wat toelichting te geven. In het museum kom ik tot de ontdekking van de naam van het ding dat ik in mijn eerdere weblog nog een soort Talisman noemde: Juju.
Wanneer we klaar zijn in het museum passeren we nog een reusachtige boom om uiteindelijk bij de krokodillen te eindigen. Deze lopen gewoon los rond tussen de mensen en je mag ze dan ook aaien (alleen diegenen die net gegeten hebben). De krokodillen die op dat moment buiten de vijver lopen zijn niet heel groot, maar toch het idee dat je er een hebt aangeraakt! Ze voelen heel raar aan, eigenlijk net als een boomstronk.
Doordat we deze zondag al vroeg waren vertrokken zijn we rond het heetst van de dag weer lekker op de compound zodat we nog even verkoeling kunnen zoeken in het water.
Heel veel liefs,
Mars
Kijk mijn foto’s op www.marshalankreijer.mijnalbums.nl
Ik ben aan het proberen 1 voor 1 wat filmpjes te plaatsen op Facebook, hopelijk gaat het lukken! (De verbinding is soms zo slecht dat hij slecht 40KB/sec upload)
-
06 Maart 2011 - 11:31
Paps:
Wat een ervaring met het dode kindje! Ik denk inderdaad dat het onderweg al gestorven is. Maar gelukkig hebben jullie ook nog heel veel andere mooie en leuke ervaringen. Hadden de kroko's geen honger? Fijn dat het geld goed terecht komt. Is dat een baobab waar jij in staat? Prachtige foto's weer. De groeten uit Oss, ook aan je vriendinnen. Tot volgende week, paps -
06 Maart 2011 - 11:42
Wouter:
Hoi Marsja,
Je maakt wat mee daar. Ik vind het fijn dat je dit allemaal met ons deelt zodat wij toch een beetje het gevoel krijgen wat er in die landen allemaal afspeel. Je bent in ieder geval een prima ambassadeur zoals je dit alles beschrijft. Hou je taai, groet Oompje Wouter -
06 Maart 2011 - 11:49
Mam:
Wat een bewogen week voor jullie zo'n sterf geval van een kindje en dan geen emoties mogen tonen lijkt me heel moeilijk. Maar er gebeuren gelukkig ook leuke dingen
Tot het volgende verhaal
Dikke kus en knuffel mam -
06 Maart 2011 - 14:38
Sandra:
Marsha!
Wowh wat een belevingen allemaal. Echt een heftige ervaring met dat dode kindje!
Wel echt super tof dat jullie krokodillen konden aaien ;) Daar had ik echt nog nooit van gehoord.. wat eng!
Ik ben blij dat het geld goed van pas komt ;)
Veel plezier nog (ik kan gewoon niet geloven dat je al zolang weg bent)
Liefs x -
06 Maart 2011 - 19:38
Juul:
Ik kan me alles erbij voorstellen dat je eerst je schokkende ervaring met dit kindje wat helaas dood ging moest vertellen. Zo verbazingwekkend en afgrijselijk, waarbij je de leeftijd van het kindje ook niet goed inschatten. Heb je erna wel kunnen slapen?
Wat ben ik dan wederom dankbaar dat wij in Nederland wonen met alle medische voorzieningen waar de mensen ooks steeds meer van verwachten. Staat de dood in Gambia dichter bij het leven en visa versa?
Dankbaar en tevreden zijn is o zo belangrijk en dat maakt telkens jouw verslagen duidelijk.
Dank je wel Marsha voor het delen van je ervaringen.
Groet
Juul -
07 Maart 2011 - 09:43
Myrthe:
Hey lieve Mars,
Wat heftig allemaal zeg! Ik kan het me bijna niet voorstellen. Het leven hier is zo anders... Gelukkig heb je daar ook al hele leuke dingen mee gemaakt en dit besef je maar al te goed na zo'n ervaring.
Ik vind het nog steeds heerlijk om je verhalen te lezen en even in jou leventje daar te kruipen! Ik denk dat je er maar een boek van moet gaan maken als je terug bent!
Meid tot het volgende verhaal.
Kus x -
07 Maart 2011 - 11:33
Ria:
Hallo Marsha,
Wat een verhaal weer! Enerzijds indrukwekkende en gelukkig toch ook wat ontspannende verhalen!
Ja, het leven is hard in sommige landen. Wij mogen inderdaad van geluk spreken in Nederland qua gezondheidszorg en zeker in preventieve zin.
Wonderlijk dat je krokodillen zomaar kunt aaien.
Hier is het Carnaval losgebarsten. Niet meer voor mij, maar een hoop mensen hebben veel lol en dat is prima! en het weer is prachtig, dus dat is voor iedereem fijn. Misschien daardoor ook minder snotneuzen en griepjes na afloop.
Lieve Marsha, dank weer voor je mooie verhaal en hopelijk tot een volgende keer.
Lieve groetjes,
Ria
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley