Blind vertouwen

Al lang geleden had Gabrielle het er met ons over gehad dat we maar eens een dag mee moesten werken in een andere kliniek, en dan wel met het specifieke onderdeel Antenatal Care. De Antenatal Care bestaat uit verschillende teams die door het land trekken om zwangere vrouwen en kinderen tot vijf jaar te checken. Een combinatie dus van een rijdende verloskundepraktijk en consultatiebureau. Iedere donderdag is één van die teams aanwezig in het Banjulinding Health Center. Omdat wij onze spoedpatiënten vaak doorbrengen naar Banjulinding is Gabrielle hier tevens goed bekend. Een paar weken terug had ze dan ook met het hoofd van de kliniek geregeld dat we 26 mei daar een dag mee mochten lopen met de Antenatal Care. Afgelopen donderdag was het dus zo ver!

’s Ochtends vroeg hadden we het geluk dat al het vervoer mee zat waardoor we al vroeg in Banjulinding konden zijn. Bij aankomst zat het buiten stampvol met vrouwen met kinderen voor het ‘consultatiebureau’. Nadat we Binky (het hoofd van de kliniek) hebben gevonden, wijst ze ons gauw onze taken aan. Er kunnen twee personen bij de Infants meekijken en er kan één persoon naar de Antenatal Care. Floor en ik beginnen bij de Infants waar we in eerste instantie super veel vragen over hoe alles in elkaar steekt. De vrouwen komen met hun kinderen binnen en sluiten aan in een zeer lange rij. Aan het einde van de rij worden de kinderen gewogen en wordt hun groeiproces beoordeeld. Vervolgens worden de blauwe kaarten meegenomen om daarop in te vullen welke inentingen de kinderen die dag moeten krijgen. De moeders nemen de kinderen mee naar de vaccinatieruimte waar de kinderen vervolgens in razend tempo de inentingen ontvangen. Goed punt: polio is hier geen vaccinatie meer, maar wordt gegeven in druppels. Weer één spuit minder!

Na lang meegekeken te hebben besluit ik dat ik wel weer eens mijn spuitvaardigheden wil oefenen. Omdat we nog nooit op kinderen geoefend hebben vind ik het eng om spuiten in de arm te zetten. De spuiten moeten in de spier, maar doordat overal lange naalden voor worden gebruikt, heb ik het idee dat ik er zo doorheen zou kunnen prikken. Een paar vaccinaties worden echter in de bil gezet, waar gelukkig een stuk meer vet aanzit. Wanneer ik dan ook een lekker stevig kindje zie, vraag ik meteen of ik misschien een spuit zou mogen zetten. Al met al valt het me reuze mee, en na de eerste volgen er dan ook al snel een paar meer.

Rond een uur of twaalf wordt er een wisseling van de wacht gehouden. Tasmara besluit een kijkje te komen nemen bij de Infants, en ik ga haar taken overnemen bij de Antenatal Care. Hier komen de zwangere vrouwen binnen en worden dan ook de gele kaarten ingevuld. Op deze kaart wordt vermeld de hoeveelste zwangerschap dit is, welke ziektes er in de familie voorkomen en of er bijzonderheden waren met zwangerschappen bij andere familieleden. Daarnaast worden op de achterkant de controlemomenten ingevuld. Na de datum volgt het aantal weken zwangerschap en andere relevante controles zoals de bloeddruk van de moeder en de hartslag van het kind. Het meest indrukwekkende komt op het moment dat Abba binnenkomt. Hij is degene die bij de zwangere vrouwen voelt hoe de baby ligt en een inschatting maakt over de duur van de zwangerschap. Hij doet dit werk al heel lang, maar een aantal jaren terug heeft hij plotseling het grootste deel van zijn zicht verloren. Bij navraag blijkt dat hij alleen aan de zijkant van zijn ogen nog wat ziet, en dat dit niet meer is dan schaduwen/silhouetten. Doordat zijn gevoel echter zo sterk is ontwikkeld, is hij prima in staat om de baby in de buik te kunnen lokaliseren. Ik ben dan ook zwaar onder de indruk van zijn manier van werken en de positiviteit die hij uitstraalt. Vervolgens vraagt hij of ik mijn hand wil geven zodat hij ook mij kan laten voelen hoe de baby ligt. Ik voel een hoofd, de ruggengraat en de billen. Het is echt fantastisch om dit mee te mogen maken. Daarnaast geeft hij ook nog eens uitleg over hoe je kunt bepalen hoe lang iemand zwanger is. Wanneer je namelijk baby ‘naar beneden drukt’ (richting uitgang), heb je op een gegeven moment namelijk een grens tot waar de baby komt. Vanaf onderen tot aan de navel is 24 weken zwangerschap. Iedere vinger die je vanaf de navel zit is plus (aantal vingers boven de navel) dan wel min (aantal vingers onder de navel) twee weken.

Gisteren (zaterdag) nog een drukke dag gehad. Overdag met Lamin mee naar een Naming Ceremonie van zijn nichtje. Het gaat om het dochtertje van Bakary, onzee gids in het Abouko en bij James Island. Hij had ons uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn. Aangezien je heel graag de lokale cultuur wilt ervaren, is dit natuurlijk een essentieel onderdeel wat niet gemist mag worden. Zodoende naar Lamin om daar iets bijzonders mee te maken (althans, dat hoopten we). Bij aankomst blijkt namelijk dat het eigenlijk maar een 'halve' Naming Ceremonie is. Dit omdat het kindje al 1,5 maanden oud is en het dus de naam al heeft (die krijg je na 1 week al). Er was toen echter geen geld voor het feest, dus dat is uitgesteld naar deze dag. Er komen wat oude geestelijken bij elkaar om het gebed te leiden waarin Lamin (hij is de oudste in hun familie) als belangrijk geldschieter wordt geacht. Lamin heeft hier eigenlijk totaal geen zin in, wat we af kunnen lezen aan zijn gezicht, maar zijn rol is echter overduidelijk. Een aantal dalasis armer verlaten we uiteindelijk het feest om ons voor te bereiden op de avond.

's Avonds zijn we namelijk door Matthew (Baboon Islands) uitgenodigd om naar het strand te komen om daar wat drankjes te nuttigen. Eens in de maand komt hij richting het strand voor ontspanning en om weer de maandelijkse grote boodschappen in te slaan. In het Kombo Beach Hotel is een bijeenkomst met Karaoke georganiseerd voor alle medewerkers van het Peace Corps uit Amerika. Matthew heeft ons hiervoor uitgenodigd waardoor wij als enige Nederlanders tussen een grote groep Amerikanen staan. Het is super om met westerlingen je ervaringen op het gebied van vrijwilligerswerk hier in Gambia te kunnen delen. We hebben dan ook genoten van de avond en naar het schijnt komt er misschien wel een tweede keer...

Dikke knuffel,

Mars

Bekijk mijn foto’s op www.marshalankreijer.mijnalbums.nl.