Wonderbaarlijk

Al drie weken hier, wat gaat de tijd toch snel! De mensen hier geven je het gevoel dat je hier hoort: je hebt werkelijk het gevoel alsof je hier al maanden verblijft!

Zondag hadden we besloten om de omgeving eens wat beter te leren kennen. We hadden besloten om de Kasumai Lodge te gaan bezoeken. Ibu had ons erop gewezen dat er een kortere weg was, via een soort zijingang van onze eigen compound. Met de instructies die we kregen zijn we dan ook vol goede moed op weg gegaan! We wisten dat we ergens op deze weg ook de waterput zouden tegenkomen waar men dagelijks het douchewater vandaan haalt. Het bleek dat de waterpomp midden in een verlaten compound lag. Het was heel bijzonder om deze compound te zien. Het leek alsof iedereen de compound wegens dreigend gevaar heeft moeten verlaten. De stoelen stonden er omgevallen in de hutjes en in één lag zelfs een oplader van een telefoon. De hutjes waren in zeer slechte staat en sommigen leken zelfs uitgebrand. We werden helemaal stil van wat we hier tegenkwamen! Floor deed het meteen denken aan scènes uit haar serie Lost, en ik beschrijf het simpelweg als spookstadje (ook al is het geen stad maar slechts een compound). We konden niet ophouden met het maken van foto’s en het meest bizarre was nog wel dat er onder de dorre bomen zelfs wat groen was te bespeuren!
Toen we de compound door het hek verlieten, zagen we in de verte al het bord van de Kasumai Lodge. Er stond een dikke pijl naar rechts op die wij dan ook braaf hadden gevolgd. Op een gegeven moment kwamen we bij een kruispunt uit zonder enige verdere bewegwijzering. Om ons heen kijkend zagen we ook nog nergens enig teken van de Lodge. Wij besloten dus om verder rechtdoor te lopen. Na korte tijd werd de brede zandweg verruild voor een smal zandpaadje door de middle of nowhere. Na deze een tijdje te hebben gevolgd kwamen we tot de conclusie dat we ergens toch iets fout gedaan moesten hebben. We besluiten om te keren en terug te lopen naar het eerste bord. Bij het bord aangekomen komen we een stel jonge mannen tegen die ons graag de weg willen wijzen naar de Kasumai Lodge. Wat blijkt: op de kruising, waar niets aangegeven stond, hadden we rechts gemoeten. Je zou kunnen zeggen: typisch vrouwen! Maar hoe hadden wij dit kunnen weten als er nergens meer iets aangegeven staat?

Op de Kasumai Lodge komen we tot de conclusie dat het inderdaad luxer is. Zo heeft ieder hutje een eigen kleine badkamer met stromend water, en zijn alle ramen bedekt met horren. Dit is echter het enige wat we er iets beter aan vinden. Alle hutjes staan hier namelijk zo ongeveer tegen elkaar aangepropt en je zit ook verder van het water af. Daarnaast zitten alle beesten net als in Nederland in een hok, al is deze wel iets groter dan de kleine Nederlandse formaten. We besluiten dat wij enorm blij zijn met de zeeën aan ruimte en de vrijheid die wij op onze compound hebben!
Na en gezellig praatje besluiten we om terug te lopen richting het bord. Daar vlakbij staat namelijk een zeer imposante baobab-boom waar wij graag even voor poseren. Op de terugweg richting het spookstadje komen we nog een klein winkeltje tegen die poeder verkoopt om een smaakje te geven aan water. Hij blijkt erg lekkere smaken te hebben en we besluiten er wat te kopen om ze te proberen.

Deze week kwamen we tot de wonderbaarlijke ontdekking dat de eigen gemaakte pindakaas hier uit enkel de eigen pinda’s bestaat. Volgens mij kon ze toen ze dat vertelde de ongeloof van mijn gezicht aflezen! Het is toch wonderbaarlijk dat je in Nederland op de pot pindakaas een hele waslijst aan ingrediënten ziet staan, terwijl het hier puur uit pinda’s bestaat. Daarbij te bedenken dat de smaak bijna hetzelfde is. Hij smaakt hier alleen meer naar pinda’s (dat is dus niet meer zo wonderbaarlijk als je het recept hoort…). Aangezien ik nogal verbaasd was over de smeuïgheid, het lijkt me dat het één poeder wordt wanneer je de pinda’s maalt, heb ik gevraagd hoe het precies in zijn werking ging. Kumba vertelde dat het met een speciale machine gemaald wordt waardoor de olie uit de pinda’s vrijkomt en het dus van nature smeuïg wordt. Daar kan Calvé niet tegenop! ;-)

Woensdag hebben we op de kliniek Solomon ontmoet. Hij is de jongen die naar Nederland is geweest voor een hartoperatie. Hij blijkt goed te weten hoe er hier in de kliniek gewerkt wordt. Hij kan malariatesten doen, schrijft consulten voor wondzorg en kan medicatie uitgeven. Aangezien hij ook goed Engels kan is hij een goede hulp voor ons. Fatou is vandaag namelijk niet gekomen aangezien het een islamitische feestdag was. Met hem als tolk komen we veel verder, ondanks dat we wegens de feestdag zeer weinig (13) patiënten hebben. Na sluitingstijd besluiten we om in het voorraadhok spullen te gaan sorteren. Solomon heeft blijkbaar nog geen zin om terug naar huis te gaan, of hij vindt het te gezellig met ons, want hij besluit om mee te helpen! Wij zijn daar erg blij mee aangezien het uitsorteren van al die soorten gaasjes een enorm werk is. We hebben inmiddels drie bananendozen met gaas en één met rollen watten uitgesorteerd.

Gedurende de werkdagen hebben we bijgehouden welke medicatie bij welk ziektebeeld wordt voorgeschreven en natuurlijk wat de belangrijkste symptomen zijn. Donderdag blijkt dat dit enorm goed van pas komt. Uit de bushtaxi, waar onze collega’s aan het eind van de werkdag instappen, komt namelijk een meisje met een kindje. Onze collega’s zijn inmiddels dus naar huis, maar deze patiënt is uit Galloya gekomen met het kindje. Haar klachten lijken op de diagnose diarree, maar we besluiten om voor de zekerheid een malariatest te doen. Wanneer deze negatief is besluiten we de medicatie voor te schrijven passend bij de diagnose diarree. We geven haar paracetamol, multivitamine en promethazine in siroopvorm mee (gezien het feit dat het kindje pas elf maanden is). Daarnaast krijgt ze nog een zakje ORS mee om uitdroging te voorkomen. Wanneer we de volgende dag met Natou bespreken wat we hebben gedaan, zegt ze dat we de juiste medicatie hebben meegegeven. Wij enorm blij natuurlijk! Ze meld wel dat de patiënt een volgende keer ook wel een dagje langer kan wachten en dat we ze dus gewoon naar huis hadden mogen sturen. Wij vonden het, gezien haar afgelegde reis en het feit dat het pas 12 uur was, op dat moment wel netjes om haar te behandelen. Nu hebben we dus al een keer een klein wondje behandeld, maar ook een diagnose gesteld zonder dat er directe begeleiding was. Maar, we doen dit natuurlijk enkel zelfstandig als we zeker zijn van onze zaak!

Donderdag hebben Tasmara en Floor het op de terugweg van de kliniek over hoe jammer ze het vinden dat we tot op heden nog geen aapjes hebben gezien op onze compound. Wanneer ik voor me kijk zie ik een van onze honden het zandpad over steken. Wanneer ik beter nadenk blijkt het dat het eigenlijk geen hond kon zijn. Sinds wanneer hebben honden namelijk een staart tot op de grond? Bovendien: de meeste honden hier zijn geheel bruin, terwijl dit dier een wat lichtere rug en een geheel witte buik had. Het enige wat overeenkomt is de hoogte van de poten. Het beest bewoog zich namelijk helemaal niet als een hond, eerder als een aap! (die specifieke manier van op handen en voeten lopen van apen). Aangezien ik de enige ben die het gezien heeft begin ik aan mezelf te twijfelen. We hebben immers nog nooit een aap hier gezien en wanneer we om ons heen kijken, op het punt waar het beest overstak, is er ook niets meer te bekennen.
Wanneer we later in onze hangmat liggen roept Andrea plotseling naar mij dat op dit moment de apen langs de bolong lopen. Wij kijken en inderdaad: de apen waar we zo lang op hebben gewacht! Het is een grote groep, en wanneer ik goed kijk lijken ze exact op het beest dat ik even geleden nog de zandweg zag oversteken. Voor mij de bevestiging dat het beest dus wel degelijk een aap was.

Veel liefs,

Mars

Bekijk mijn foto’s op www.marshalankreijer.mijnalbums.nl.