Toeristisch Gambia

Zaterdagavond besluiten we ons eens aan te sluiten bij het kampvuur dat iedere avond op de compound wordt gemaakt. Binta heeft Baobab-juice (van de vruchten van de Baobab) gemaakt. Het is heerlijk zoet en heeft de kleur van sterke sinaasappelranja. We praten over elkaars cultuur en vooral de verschillen daartussen. Binta blijkt aardig wat Nederlandse woorden te kennen!
Na afloop vraagt Andrea wat onze plannen voor de zondag zijn. Ons plan was verhuizen (we krijgen een nieuw onderkomen op de compound) en de was doen, maar Andrea stelt voor om naar het strand bij Kololi (Senegambia) te gaan. Een veel beter plan natuurlijk!

Zondag ontbijten we rustig en pakken onze spullen om uiteindelijk rond elf uur naar Kololi (Senegambia) te vertrekken. Wanneer eindelijk het stoffige zand wordt verruild voor asfalt, komt er altijd al snel een stop bij de ‘politiepost’ (lees: grote boom met stoeltjes in de schaduw). Onderweg komt Andrea er echter achter dat ze haar rijbewijs is vergeten. Andrea is echter zeer creatief. De politieman vraagt of haar dag goed is en natuurlijk om een rijbewijs! Andrea antwoord zeer vriendelijk dat haar dag goed is en in plaats van haar rijbewijs te geven verteld ze dat haar dag nog beter gaat worden aangezien ze op familiebezoek gaat. Wij zijn haar ‘gasten’ die ze graag aan haar familie wil voorstellen. De politieman vraagt niet verder en wenst ons een prettige dag! Hoe simpel kan het zijn, of hoeveel geluk kun je hebben?
Onderweg van Lamin naar Kololi worden langzaamaan de lemen hutjes verruild voor grote villa’s. Andrea legt ons uit dat sinds de weg is aangelegd, er steeds meer buitenlanders eigenaar zijn van een enorm huis. Op deze weg komen we ook de eerste rotonde en het eerste stoplicht (welke overigens niet werkt) in Gambia tegen!

Eenmaal in Kololi kijken we onze ogen uit: luxe hotels, ‘westerse’ winkels en enorm veel blanken. Waar wij in de bush zo ongeveer de enigen blanken zijn, zijn we in Kololi iets volstrekt normaals! Ook zien we voor het eerst een supermarkt die er een beetje westers uit ziet. Het doet een beetje denken aan een supermarkt uit een Mediterraans bergdorpje. We besteden ons geld dan ook meteen aan Omo waspoeder, Pringles, drop en Oreo koekjes. Op het strand wordt er schaduw voor ons gecreëerd, en liggen we onder zo’n typische rieten strandparasol. Je mag er gratis liggen op voorwaarde dat je bij de eigenaar wat drank/eten nuttigt.
Normaal gezien heb ik het niet zo op de zee, gezien de enge verhalen over onderstromingen waar mensen in verdrinken. Wanneer Floor, Tasmara en Andrea er echter kopje onder in zijn geweest, wil ik het de tweede keer ook wel proberen. Ook wijst een strandwacht, in witte doktersjas (ja wij dachten eerst ook: “wat doet een arts in uniform op het strand?”), je precies waar je beter niet kunt komen: er zitten gevaarlijk diepe kuilen waardoor je dus in zo’n onderstroming terecht kunt komen. De tweede keer ga ik dan ook met Floor mee, en het is echt geweldig om je mee te laten voeren door de golven! Daarnaast is de zee ook een goede uitvlucht voor de opdringerige zwarten. Ze willen allemaal weten waar je vandaan komt, en het liefst willen ze natuurlijk een relatie met je. Vlak naast ons lag een Engelse vrouw die ook een donkere man op zich af kreeg, en aan het einde van de dag zaten ze innig te knuffelen. Wederom het bewijs dat het de Gambianen toch regelmatig lukt!

Rond half vijf besluiten we wat te gaan eten in speciaal gemaakte zithoeken op het strand. We maken graag van de gelegenheid gebruik om weer eens westers te kunnen eten. Tasmara en ik bestellen een cheeseburger met friet en Floor kiest voor de knoflookgarnalen met friet. Ik ben in een ‘goede bui’ en besluit dat het misschien wel eens tijd wordt om iets nieuws te proberen: ik proef zowaar van de garnalen! Helaas smaakt het als de lucht die je ruikt bij de visboer, en besluit ik dus dat dit voorlopig de laatste keer was dat ik een garnaal at. Ik geniet vervolgens met volle teugen van een cheeseburger, en dan voornamelijk van het aanwezige gehakt erop!
Rond half zes gaan we terug richting auto. Wanneer we rijden merken we dat het niet helemaal soepel en zonder bijgeluiden gaat: we hebben een lekke band. Andrea heeft ze die dag rond twaalf uur op laten pompen bij een benzinestation, en waarschijnlijk is er te veel lucht in gedaan wat is gaan uitzetten wat de band heeft doen klappen. Een aantal zeer vriendelijk mannen helpt de band wisselen terwijl wij naast de auto wat rondkijken. We zitten vlakbij het monkey-park en Andrea heeft ons verteld dat ze hier regelmatig over de weg lopen. Wij hebben het geluk dat we er inderdaad een aantal zien! Ze zijn groter dan we hadden verwacht en één draagt zelfs een kindje bij zich! Na ongeveer een half uur kunnen we verder met een nieuwe band. Andrea weet alleen niet zeker of de schroeven waarmee het nieuwe wiel is vastgezet de juiste maat hebben en Floor krijgt dus als taak om regelmatig uit het raam te leunen om de band te controleren.

Maandagochtend komt er al vrij snel een vrouw op controle die de dag daarvoor thuis is bevallen. Zij en haar net geboren dochtertje krijgen een checkup en voordat ik het weet wordt het kind al in mijn armen gedrukt. Ik besluit mee te gaan kijken bij de controles die worden gedaan en kan mijn ogen niet van het kleine meisje afhouden. Wanneer alles is gebeurd wordt er ineens naar mijn naam gevraagd. Ik begrijp er niet heel veel van, maar naar het schijnt wil deze moeder haar dochtertje mijn naam geven! Ik ben natuurlijk helemaal in de wolken en ben daar volgens mij het eerste uur ook niet meer vanaf gekomen!
Omdat Fatou tijdens het werk regelmatig wegloopt voor zeer belangrijke telefoongesprekken, besluiten we dat we ons beter willen kunnen redden bij het uitgeven van medicatie. We leren dan ook al snel wat Mandinka is voor ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds. Op deze manier kunnen we zelfstandig uitleggen wanneer de medicatie genomen dient te worden, en met behulp van getallen kunnen we uitleggen hoeveel er per keer ingenomen dienen te worden. In het begin worden we regelmatig toegelachen om onze geweldige uitspraak, maar naar een tijdje lijkt iedereen er aan te wennen.

Wanneer we maandag teruglopen van de kliniek worden we weer omarmd door heel veel donkere kindjes. Opeens valt me op dat één kindje een liedje begint te zingen. Het klinkt me heel bekend, wat ook geen wonder blijkt! Ze zingt het liedje ‘papegaaitje leef je nog’ in het Nederlands! Wanneer ik een ouder, Engels sprekend, meisje tegenkom vraag ik haar hoe ze aan dat Nederlandse liedje komen. Ze legt me uit dat ze het hier zingen als handjeklapspelletje. De volgende dagen zingen we dan ook gezellig met de kinderen mee, alleen blijft het voor ons een raadsel waarom ze het uitgerekend in het Nederlands zingen…
’s Avonds klopt Binta aan bij ons hutje en vraagt of we een spelletje willen spelen. Ze heeft van andere gasten de Lion King kwartet gehad en wil dit dolgraag met ons spelen. In Nederland zouden ze je raar aankijken als je op je vijftiende nog wil kwartetten, maar voor Binta is het iets wat ze pas sinds een paar jaar kent. We spelen dan ook graag met haar mee, ondanks dat ze stiekem probeert vals te spelen (door het licht kan ze door Floor haar kaarten heen kijken en weet ze dus precies wat ze moet vragen).

Dinsdag is het eindelijk zo ver! We gaan verhuizen. We verruilen ons ronde hutje voor een soort rijtjeswoning waarin we twee kamers krijgen. Lamin vraagt ons of we de bedden in één kamer willen of dat we ze liever spreiden. We besluiten één slaapkamer te maken en de andere kamer te laten fungeren als woonkamer. Al snel hebben we er een bankje en een poefje. Andrea verteld dat er een dressoir van Bamboe in de maak is en dat die hopelijk in het weekend klaar is. Vlak voor het donker wordt helpt Ibu ons om de klamboes op te hangen. We willen nu graag onze eigen ophangen aangezien die geïmpregneerd zijn, iets wat we van de anderen niet met zekerheid kunnen zeggen. In de slaapkamer hebben we twee eenpersoonsbedden en één tweepersoons. Tasmara en Floor hebben beide niet echt interesse in de tweepersoons omdat ze van zichzelf weten dat ze dan toch aan één kant op de rand gaan liggen. Ik krijg dus de tweepersoons, waar ik enorm blij mee ben!

’s Avonds gaan we weer naar het kampvuur waar iedereen het er over eens is dat we eigenlijk een Gambiaanse naam zouden moeten hebben aangezien de onze voor hen zo ingewikkeld zijn! In het internetcafé had een vreemde ons ook al lokale namen gegeven, dus besluiten we deze te introduceren bij het kampvuur. Floor draagt de naam Fatou (eerste dochter), Tasmara de naam Binta en ik de naam Mariama. Vervolgens krijgen we de achternaam Bojang (de achternaam van Lamin en dus de familienaam hier). Omdat er dus al een Binta Bojang is wordt Tasmara Binta Bojang Tubbab (blanke) genoemd. Na een tijdje wordt er gezellig getrommeld en begint een deel van de groep gezellig te dansen. Uiteraard willen ze dat we meedoen en Binta leert ons dan ook al snel de Afrikaanse (of zou het Gambiaans zijn?) manier van dansen: ritmisch stampen op muziek zoals je dat kent uit de Afrikaanse cultuurfilms. Intussen is een van de mannen bezig met het maken van Chinese groene thee. We hebben het al vaker gezien maar dachten steeds dat het om een koffiedrank als cappuccino ging. De drank ziet er namelijk zwart uit en het wordt zeker vijftien keer over en weer geschonken (tussen kleine glaasjes en het Chinese theepotje) om er een mooie schuimlaag op te krijgen. Ook dit wordt ons weer aangeboden en wederom is het heel zoet: het smaakt naar groene thee met honing!

Donderdag worden we om één uur door Frans opgehaald om op zijn compound een lunch te nuttigen. We krijgen er een rondleiding over de fascinerende compound. Hij verteld dat de bouw van het ronde huis (met een diameter van twaalf meter exclusief enorme veranda) ongeveer 40.000 euro heeft gekost, terwijl je er in Nederland waarschijnlijk meer dan een miljoen voor zou moeten neerleggen. Het valt ons meteen op dat de saus hier lang niet zo pittig is. Frans verteld dat hij en Gabrielle hun voorkeur gemakkelijk aan kunnen geven bij hun ‘huishoudster’ waardoor het eten dus bewust niet zo pittig wordt gemaakt. We genieten van de prachtige omgeving bij een bord rijst met een flinke kippenpoot!
Als klap op de vuurpijl heeft Kumba ’s avonds voor ons westers gekookt: we krijgen huisgemaakte friet, met een heerlijke salade en wederom kippenpoten!

Steeds als ik me besef dat mijn verslagen op het weblog erg lang beginnen te worden, gebeurd er weer iets waarvan ik jullie echt op de hoogte moet stellen. Zo ook vrijdag. Op het einde van de dag komt er een vrouw met een meisje van dertien maanden binnen. Het meisje komt op controle want ze is onder behandeling voor ondervoeding. Wanneer we haar zien en haar wegen begrijpen we de ernst van het probleem: het meisje heeft de grootte van een twee maanden oude baby en weegt dan ook slechts 5,7 kg! Er is dus sprake van ernstige ondervoeding. Het blijkt dat de moeder geen borstvoeding kan geven wat hier een groot probleem betekend. Kinderen krijgen immers zeer lang borstvoeding, en wanneer dat dus niet voor handen is treed al snel ondervoeding op. Wanneer we in haar ‘dossier’ (lees: een aantal aan elkaar genietje kladpapiertjes die steeds met de patiënt mee naar huis gaan) kijken zien we dat ze een half jaar geleden 5 kilo woog. Ze is dus weliswaar iets aangekomen, maar heel veel stelt het niet voor. Uiteindelijk gaat ze naar huis met een soort instant melkpoeder (van Campina) en ze krijgt ook multivitaminen mee.

Wanneer we alle patiënten hebben gehad en op het punt staan de deuren te sluiten gaan Natou en Fatou vast naar de aankomende bushtaxi toe. Dit terwijl heel de pharmacie nog opgeruimd moet worden, maar wat geeft het: we hebben de Nederlanders altijd nog! Op een gegeven moment komt er een vrouw binnen met een meisje van vier jaar. Het meisje heeft tijdens het spelen een hamer op haar teentje gekregen. Eigenlijk is de kliniek gesloten en de aanwezige schoonmaakster vertellen dan ook dat ze maandag terug moet komen. Wij besluiten echter dat het toch niet heel moeilijk kan zijn voor ons om het teentje op zijn minst schoon te maken en er een pleister op te doen om het vuil tegen te gaan. Ons enige probleem: de taalbarrière. Gelukkig is er een man, die net zijn telefoon had gebracht om hem hier op te laden, die Engels kan en voor ons wil tolken. We vragen hem de vrouw binnen te komen zodat we haar dochtertje kunnen behandelen. We geven een sodabad, maken het wondje schoon met betadine en verzorgen het met neomycine. We schrijven een consult en vragen haar maandag terug te komen voor een check-up. We hebben nu dus met zijn drieën een kindje behandeld, zonder dat er enige vorm van supervisie was!

Dikke zoen en tot snel!

Mariama Bojang ;-)