Cultuurshock!

Dinsdag cultuurshock! Fatu heeft ons meegenomen naar Lamin….
Met zijn vieren in een bushtaxi, ofwel een Volvo (of enig ander merk) busje waar naar telling zeker achttien tot twintig personen inpassen. Onderweg komen we alle typisch Afrikaanse beelden tegen: moeders met kinderen op hun rug, vrouwen/meisjes met allerlei materieel op hun hoofd, kinderen die meestal heel blij op je af komen en naar je zwaaien en ze spelen er met oude autobanden.

Vlakbij Lamin wordt het zeer hobbelige zand verruild voor asfalt en wordt er flink gas gegeven.

In Lamin neemt Fatu ons eerst mee naar haar eigen Compound. Het is inmiddels rond drie uur en dan is het in Gambia zo ongeveer tijd voor een lunch. Ook ons bied ze eten aan, maar mijn eetlust wil nog steeds niet echt. Wanneer Floor en Tasmara vragen of ze foto’s mogen maken, sleurt Fatu de kinderen bijeen. De meesten vinden het heel leuk, maar sommigen hebben er echt niet veel zin in. Maar dat maakt in Gambia niet uit, je luistert naar wat je verteld wordt. Aangezien ik het daar best moeilijk mee heb besluit ik dan ook om vooral geen foto’s van dit bij elkaar gesleurde groepje kinderen te nemen. Floor en Tasmara willen echter dolgraag op de foto met de kinderen. Na wat rondkijken in hun huis, lijkt het erop dat het gezin van Fatu niet een van de superarmsten uit Gambia is. Er staat zelfs een TV en het huis is aangekleed met ‘mooie’ Gambiaanse meubels.

Na ongeveer een uur staan we weer aan straat om een bushtaxi aan te houden. Er is eigenlijk maar één overeenkomst met het Nederlandse openbaar vervoer: ook hier reizen kinderen gratis! In het centrum helpt Fatu ons met alles. Ze dingt voor ons af bij het kopen van shampoo, zoekt met ons mee naar de winkeltjes die we nodig hebben en ze brengt ons naar het internetcafé (waar ik dus mijn eerste bericht had geplaatst). Wanneer we het met haar over internet hebben blijkt dat zij dit, met haar achttien jaar, slechts één keer heeft gedaan. Ze weet ook niet zo goed wat ze er mee moet. Ook onze laptops vindt ze maar rare dingen, en ze begrijpt niet helemaal hoe die tekst op het scherm kan verschijnen. Na afloop brengt ze ons naar de standplaats van de bushtaxi’s en weet ze zonder moeite diegene te vinden die naar Kubuneh gaat. Het is maar goed dat we haar bij ons hebben, anders was dit allemaal nooit gelukt. Gelukkig instrueert ze ook de chauffeur nog even dat we er bij de kliniek uit moeten. Intussen ben ik nog helemaal stil van alle indrukken. In Nederland zie en lees je veel over Afrika, maar hier komt pas het besef dat het ook echt klopt. Zelfs het merendeel van de bevolking leeft op de beschreven wijze, terwijl je je dat vaak onmogelijk voor kunt stellen. Wanneer we bij de kliniek uitstappen ben ik dan ook ontzettend blij dat er een hele meute kinderen op ons af komt gerend en met ons wil zingen, spelen en huppelen. Ook al leven deze kinderen totaal anders, hun ongedwongenheid is hetzelfde als in Nederland! Het is prachtig om te zien dat de meeste kinderen, ja sommigen zijn bang voor de ‘tubbabs’ (blanken), je aan willen raken. Alsof we een soort spook zijn waarbij je echt even moet voelen of het geen gebakken lucht is!

Dinsdagavond moet Lamin ons voor het eerst van een grote spin redden. Wanneer ik hem vertel dat wij ze in Nederland vaak doden, kijkt hij me verschrikt aan. Hij verzoekt ons vriendelijk hem zelfs midden in de nacht wakker te maken om ze te verwijderen, zolang we ze maar niet dood maken! Wat we overdag al ruimschoots merken wordt nu weer bevestigd: de mensen leven hier echt als één met de natuur!

In de kliniek komen ongeveer twee bevallingen per maand voor. Men moet er immers voor betalen, en in Afrika gaan bevallingen natuurlijk nog heel vaak zonder hulp thuis. Wij zijn echter de gelukkigen om na een paar dagen aanwezigheid al een bevalling bij te mogen wonen. Wanneer ze binnenkomt heeft ze al circa 7-8 cm ontsluiting. Intussen blijf ik in de buurt van Natu en doe ik vandaag naast de consulten voor veel lab: ik heb alle 15 malariatests helemaal zelfstandig gedaan! Wanneer ik met één van de laatsten bezig ben zie ik Floor intussen richting bevalling gaan. Aangezien ik druk in de tests zit, kan ik nog niet heel snel komen. Wanneer ik kom is het kind dan ook net geboren. De placenta zie ik nog wel geboren worden. Het blijkt het vijfde kind van deze vrouw te zijn en het is een meisje. Natu verteld ons dat het één van onze namen moet krijgen omdat wij het ‘gehaald’ hebben. We hebben een week de tijd om de naam te bedenken. Met zijn drieën bedenken we dat we niemand in het ‘nadeel’ willen stellen en dat we gaan proberen een mooie Afrikaanse mix van onze namen te maken.

Vrijdagochtend verteld Andrea dat er nog genoeg baby’s geboren zullen worden, en we besluiten dan ook dat de baby één van onze namen krijgt. Aangezien ik er niet echt bij ben geweest vind ik het niet reëel om het mijn naam te geven. Ik besluit dan ook om een getal onder de tien te nemen zodat Floor en Tasmara erom kunnen loten. Uiteindelijk krijgt de baby de naam Tasmara. Vrijdag hebben we veel wonden gezien. Ook voor het eerst een meisje met het Down Syndroom met flinke brandwonden op haar benen. Gelukkig voor ons zijn ze niet heel vers meer en ziet het er dus al redelijk goed uit. De lucht is er echter niet minder om! Fatu verteld ons dat het Down Syndroom hier heel zeldzaam is, en dat dit meisje dan ook de enige is die ze in de kliniek zien (en dat als je nagaat dat deze kliniek 15.000 Gambianen van de eerste zorg voorziet). Heel gek is dit natuurlijk niet aangezien vrouwen hier veel eerder dan in het westen hun kinderen krijgen.

Tot snel!

PS aan alle donateurs voor de kliniek: Gabrielle komt rond 25 februari terug uit Nederland. Wanneer zij er weer is wordt het geld aan haar overhandigd.

PS2: Wegens problemen met het uploaden van foto's op mijn weblog, heb ik mijn foto's geplaatst op mijnalbum.nl: http://marshalankreijer.mijnalbums.nl/