De eerste dagen

Na een best wel heftig afscheid, ik zag inmiddels lijkbleek, zijn we met z’n drieën naar de gate gelopen die op ons e-ticket was aangegeven. Gek genoeg zagen we na de douane geen informatiebord meer met vertrekkende vluchten. Bij onze gate was ook ons vliegtuig nog niet te bekennen, en we warende enigen die daar zaten. Vol van emoties, en een cadeauboek van kim om uit te pakken (overigens iedereen bedankt die daarin zijn prachtige verhaal heeft opgeschreven, ik ben inmiddels ongeveer op de helft), waren we daar eigenlijk niet zo mee bezig. Op een gegeven moment zag ik wel dat het moment waarop je mag gaan boarden al was aangevangen, maar ook daar had ik op dat moment geen echt besef van het moeten ondernemen van actie bij. Vijftien minuten voordat het vliegtuig moest vertrekken werd er dan ook omgeroepen dat de vlucht naar Barcelona vanaf gate A74, in plaats van A84 wat wij hadden meegekregen, zou vertrekken. Wij onze spullen verzamelen, maar voordat we überhaupt zo ver kunnen zijn wordt er omgeroepen of de “passengers Geven, Lankreijer en Zweerts” please willen boarden. Wij rennen naar A74 waar een zeer vriendelijke stewardess gebaart dat we echt niet hoeven rennen, en we ondanks alles toch nog op tijd kunnen vertrekken. De vlucht van Lufthansa valt enorm mee en buiten alle verwachtingen om krijgen we zelfs een kleine Griekse salade!

Na een reis van ruim tien uur (inclusief de twee uur tussenstop in Barcelona) en zeer stijve benen door een krap en gammel vliegtuig van Spanair, zijn we dan eindelijk op Banjul International Airport waar Frans ons al staat op te wachten. Op Banjul gaat alles boven verwachting soepel, een man maakt het ons makkelijk omdat hij zogezegd “our friend” wil worden, en hebben we onze bagage al snel in de 4wheeldrive van Frans liggen. Bepakt en bezakt start Frans de auto, althans da probeert hij…. Na veelvuldig te proberen wordt er besloten de auto daar achter te laten en een lokale taxirijder van werk en dus ook loon te voorzien. Binnen no-time wordt het asfalt verruild voor het hobbelige zand met af en toe flinke kuilen. Na ongeveer een rit van veertig minuten, waarin Frans ons geruststelt dat rijbewijzen te koop zijn zonder je rijkunst te bewijzen en dat Gambia pas sinds ongeveer vijftien jaar auto’s kent, arriveren we in het holst van de nacht op de compound. Op de compound wordt gelijk onze bagage aangepakt en wordt er een drankje aangeboden. In het donker doet het vermoeden dat heel idyllisch is, wat de volgende morgen ook ruimschoots wordt bewezen. Het is mooi, warm (rond de 30-35 graden) en we worden zonder te vragen van alle comfort voorzien. Het laatste lijkt heerlijk maar is erg onwennig en zelfs vaak onplezierig. Waar op de compound je ook je hulp aanbiedt, ze weigeren het. Als je echt iets wilt doen, moet jet het doen zonder het te vragen.

’s Ochtend krijgen we hier een heerlijk ontbijt met groenten. Aangezien we zondag zeer weinig hadden geslapen, hebben we het overdag zeer rustig aan gedaan. We hebben het dorp bezocht op zoek naar zeep. We vonden een zeer klein winkeltje en onderweg lijkt het alsof je honing aan je kont hebt! Iedereen loopt achter je aan, een soort escorte, en wil van alles van je weten. Na het winkelen waren we dan ook helemaal moe van de indrukken waarna we lekker in een hangmat in de schaduw hebben gelegen. ’s Avonds voor het eerst gedoucht met een emmer water waarin een soort maatbeker zit die je over je hoofd heen leeggooit. Erg primitief, maar het went snel. Ook de toilet is inmiddels redelijk normaal. Voor het slapengaan nog even een aflevering van ER gekeken, om vervolgens om negen uur al te gaan slapen.

Maandag zijn we voor het eerst naar de kliniek gegaan. Het was een enorm drukke dag. In eerste instantie werden we opgesplitst waarbij Floortje met Fatu meekeek, ik met Natu en Tasmara met een andere vrouw die geen Engels sprak. Na korte tijd stonden zowel Tasmara als Floor in de “pharmacie” begeleidt door Fatu, terwijl ik meekeek hoe Natu bij iedereen de diagnoses stelde en ze de medicatie voorschreef. Vooraf dacht ik nog dat ik dit ooit ook zou gaan doen, maar alleen de taalbarrière maakt dit al onmogelijk. Er was één patiënt, van de 45 die er maandag behandeld werden, die vertelde dat hij Engels kon. Er waren vooral veel malariapatiënten. De meesten waren er matig aan toe: ze hadden koorts, hoofdpijn, buikpijn. Één was door de malaria en de daarbij zeer hoog oplopende koorts (39,7 graden), helemaal apathisch geworden waardoor hij als een soort spook door de wachtkamer liep. Gekoeld met natte handdoeken en het vocht en de medicatie die hij kreeg toegediend, was hij al redelijk snel weer wat aanspreekbaarder. Door de drukte konden wij uiteindelijk tussen drie uur en half vier de kliniek verlaten. In het dorp wordt je wederom gevolg door vele schoolkinderen, maar je leert al snel gewoon door te lopen. Sommigen blijven al lopend met je communiceren, terwijl anderen redelijk snel afhaken (gelukkig!). Het is dan ook heerlijk om na het werk op de “veilige” compound aan te komen en daar te genieten van de “rustige” cultuur om je heen. Kumba kookt er heerlijk voor ons, alleen kan ik zo gauw nog niet wennen aan de vele rijst die we krijgen en de hoeveelheid kruiden die daar doorheen worden gedaan. Het was maandag dan ook genieten toen er aardappels tussen de rijst te vinden waren!

Dikke knuffel!!